Een zondag in maart, onder een wolkeloze hemel en de zon die de temperaturen naar recordhoogte leidde, voelde aan alsof we plots in de maand juni beland waren. Op die dag slaagde Diegem Sport erin om het Park stadion nog eens flink te laten vollopen. Zoiets moet groeien, maar nu lijkt het er toch op dat de geweldige resultaten van ons A-team de belangstelling uit de omgeving heeft weten af te dwingen. Ook veel jeugd en hun ouders aanwezig op de wedstrijd, zonder daarvoor te moeten dreigen om afwezige jeugdspelers weg te sturen, zoals het elders blijkbaar aangepakt wordt.
Neen, de sportieve stappen die onze club vooruitzet vinden weerklank in het steeds dunner wordend voetbalsoepje in Vlaams-Brabant. Gelukkig beweegt er ook weer iets in derde nationale en breder, waarbij enkele traditieclubs stilaan een tweede adem lijken te vinden, al zal er voor een echte ommekeer toch meer dan wat zuurstof toegediend moeten worden.
Maar Diegem had zijn topwedstrijd dus beet en heeft die ook als topploeg aangepakt. Met knap en energiek voetbal werd concurrent Rupel-Boom geen moment rust gegund. De combinaties in één/twee tijden volgden elkaar op en speelden de blauwe stellingen geregeld uit elkaar. Al dat moois leverde evenwel bitter weinig echte doelkansen op. Halve mogelijkheden waren onvoldoende om de sterke Boomse defensie in gebreke te vinden. Toch was er een machtig afstandsschot van Mauen dat maar net langs de kruising scheerde, en bij de erop volgende corner kopte opnieuw Mauen te centraal in de handen van Janssens. Langs de andere kant gaf ook onze verdediging niets weg, al zeker niet toen de Antwerpenaren hun heil gingen zoeken in het lanceren van hun eenzame spits, de tientallen strakke diepe ballen deden pijn aan de ogen en belandden allemaal in de armen of de voeten van een attente Michiels.
De overmacht die Diegem opbouwde dwong de bezoekers tot het maken van storende fouten, kleine fouten die op zich weinig uitmaakten maar waarvan de cumulatie best wat steviger mocht bestraft worden. Net voor de rust werd zo’n foutje hét moment van de wedstrijd. Sulejmani vroeg en kreeg de bal in de voet aangespeeld, draaide zich maar werd aan de arm getrokken. Fluiten? Niet fluiten? In ieder geval leidde de fase tot wat het enige doelpunt van de partij zou worden. De counter bereikte Geeraerts en die plaatste perfect in de verste hoek. Het uiterste puren uit het niets, ook een kwaliteit natuurlijk.
De hele tweede helft beukte Diegem met man en macht om de gelijkmaker op het bord te krijgen maar een muur van Boomse steenbakkers zit stevig in elkaar. Uitgespeelde kansen leverde het niet meer op en bij meerdere schermutselingen in het strafschopgebied koos het muntje de kant van de bezoekers. Jammer en te gevleid voor Rupel-Boom dat alle tricks en trucs bovenhaalde om het ritme te breken en de tijd te rekken. En hoewel ref De Clercq terecht ruim vijf minuten liet doorspelen sijpelde het gevoel om ultiem nog te scoren weg.
Natuurlijk heerste er wat ontgoocheling in de groen-witte rangen, maar evengoed zag iedereen een Diegem dat de nieuwe leider in de rangschikking heel erg heeft doen afzien. En dan moet je ook wel trots zijn. Alle bescheidenheid even opzij duwend leggen we de handdoek netjes opgevouwen op de plank: ze zijn nog niet klaar met Diegem Sport!
Volgende week zondag naar jong STVV, een ploeg die nog niet zeker is van het behoud, of misschien wel, of niet? Even de Pro League bellen…
Pas op, aanvang van de wedstrijd om 13.30 uur.
WDB.
Foto’s – © Koen Merens
Verliezen doet altijd pijn ! Maar ja in voetbal is het niet altijd zo , dat de ploeg, die het , verdiend en de mooiste combinaties op de mat brengt , wint ! Hoofd omhoog mannen , jullie hebben allemaal gestreden , voor wat jullie waard waren ! 👏👏👏👏👏👏👏👏👏👏