Diegem tankte vertrouwen uit de puntenwinst in de drie vorige wedstrijden en schoot uit het startblok. Er was nog geen minuut weggetikt toen Colman een handig aangeven van Deflem niet kon verzilveren. Met snedige combinaties beet Diegem zich stevig vast in de steeds verder wijkende thuisploeg en al snel volgden nog wat mogelijkheden.
Eén van de minst belovende kansen ging er na een kwartier in. Diegem had zich fel op rechts doorgezet, de Limburgse defensie leek de zaak te hebben opgelost maar De Koker bleef geloven in de opportuniteit, ontfutselde op de achterlijn de bal en wrong die vanuit een onmogelijke hoek langs keeper Cascio. Op voorsprong, knap, verdiend, goed zo.
Diegem ging door op het élan en je voelde aan alles dat de tweede goal in de lucht hing. Colman en Deflem voetbalden de kansen in elkaar maar kregen de moker niet in stelling.
Lang kon Diegem niet genieten van de te krappe uitgangspositie die het zich via fraaie voetbalmomenten had toe geëindigd. Alsof je sowieso al uitgebreid mag genieten op een voetbalveld. Werden de momenten waarvan sprake stilaan kunststukjes op het randje van het zelfvertrouwen? Belisia werd overbluft maar toonde vervolgens hoe het de wedstrijd naar zich toe zou trekken. Een verre haal in de ruimte die Diegem achter zich liet liggen en Nelissen alleen ervandoor. Tussen laatste verdediger en keeper in vond hij het onooglijke gaatje om de gelijkmaker binnen te prikken.
De Limburgers hadden dus een werkbaar recept gevonden en probeerden het nog een keer, De Koker ging het duel aan en toen sloeg de pech toe. Waarom een goed leidende ref zich in ’s hemelsnaam laat overrulen door zijn lijnrechter die veertig meter verder van de fase staat dan hijzelf, net voor de in zijn nek hijgende bank van de thuisploeg? We snappen het niet, het lijkt ons geen gebrek, maar eerder een teveel aan communicatie. Nu goed, niet zeuren, de vrije trap werd knap ingedraaid en Jeunen aaide de bal voorbij een kansloze Michiels. We waren een half uur ver, Diegem had de wedstrijd stevig beet maar stond 2-1 achter.
Voordat we het woord efficiëntie laten vallen melden we u dat de ramp zich helemaal voltrok op minuut 46. De ref zocht naar het moment om de rust te fluiten en dan weet je dat de bal in of over de tribune moet. Neen, dus. Belisia snoepte de bal af en opnieuw Jeunen stuurde zijn bedankkaartje.
In de tweede helft gingen de registers helemaal open. Diegem had geen andere keuze en wroette zich met man en macht een handvol kansen bij elkaar. Colman verscheen alleen voor de muit maar doelman Cascio zou de held van de middag worden. Hij haalde nog een poging van Gody uit de kruising en toen hij dan toch geklopt werd door een knappe plaatsbal van Lokando stierf de bal op de doelpaal. Toen Colman op tien minuten van het einde de bal dan toch voorbij die dekselse Cascio stiftte, veerde de hoop weer op maar voor een ultieme stroomstoot was de batterij te ver heen.
We zien ons jammer genoeg in herhaling vallen. Veel terechte complimenten voor een avontuurlijk Diegem dat een ploeg als Belisia, ondertussen een gevestigde waarde in de reeks, stevig pijn kan doen. Dat alleen al moet het optimisme overeind houden. Veel scheelt het allemaal niet en vandaag loerde er nog een behoorlijke portie pech om de hoek. Maar de realiteit vraagt ook voor ernstige zelfbeschouwing, de volgende stap is nog niet gezet.
WDB.
Foto’s – © Koen Merens
Weer is niet beloond, naar werken ! Maar dit gaat niet blijven duren, ik ben er zeker van, dat we nog een grote remonte gaan doen en ons zorgeloos zullen redden !Met de intensiteit en het mooie voetbal , dat de ploeg brengt, kan het niet anders!