Je moet ergens de competitie starten. Dan nog liever bij het ambitieuze KVK Tienen, dat vorig jaar knap de titel binnenhaalde en zich toen met slechts één thuisnederlaag in het hele seizoen een stevige thuisreputatie bij elkaar voetbalde. Bovendien weet de club zich bij succes altijd weer verzekerd van een behoorlijke pot centen, zodat er op papier alweer een kanshebber voor de top vijf staat te blinken.
Diegem, met een hobbelige voorbereiding achter de kiezen, wist door gericht en hard werk in de luwte stilaan een strijdvaardig elftal uit de kern te boetseren. Waar vorig seizoen bij de opener nog een kat en muisspelletje gespeeld werd op bezoek bij Westhoek, bleek het huidige Diegem een taaiere klant dan die waarvan de Tiense coach Claes gedroomd had. Ondanks de grote namen op de linkerzijde van het wedstrijdblad hield groenwit de wedstrijd heel convenabel in evenwicht, waardoor de behendige thuisploeg heel wat moeite had om echte kansen af te dwingen.
Meer zelfs, bij de overnames voetbalde Diegem zich in het eerste halfuur drie vier keer in een kansrijke positie, maar verzuimde het de kers op de taart plaatsen. Egerickx was er nog het kortste bij maar kopte te centraal om keeper Hannes echt in verlegenheid te brengen. Zonde, in deze periode had het kunnen pijn doen bij de thuisploeg. Op die paar momenten mistten we ook af en toe een stevige uithaal vanuit de tweede lijn. Mooi om er doorheen te combineren, maar zo een keer een patat rechtdoor…
De dreiging ebde wat weg en de thuisploeg kwam allengs sterker voor de dag. Michiels wist een gekraakte lage bal via de paal te redden, en Vanderelst stak zijn doelman een handje toe toen Meeus naar doel kopte. Diegem had de zaakjes alweer wat onder controle toen de 1-0 toch nog uit de lucht viel. Vanwelkenhuysen gooide zich knap in een halve omhaal naar de bal, maar schrok toch behoorlijk van de curve die de bal meekreeg, waardoor die over een kansloze Michiels achterin de netten viel. Hij claimde ‘m vervolgens alsof het een wereldgoal was, het zij hem gegund. De gegeerde voorsprong stond op het bord, en die was erg welkom bij de Tiense formatie.
Die ging dan over tot een aarzelende keuze tussen controlevoetbal of doorgaan voor de 2-0, maar de 45 minuten werden toch netjes gerond. Diegem hoefde niet na te denken over keuzes en ging na de pauze op zoek naar de gelijkmaker. Het zag er allemaal best goed uit, al viel het in het zicht van de backarea telkens uit elkaar. Tienen haalde vervolgens de routine boven, gebruikte het gebrek daaraan bij de ref ook dankbaar, toen die een verveelde verzorger zo’n drie vier keer naar een vermeend slachtoffer liet sloffen, en deelde daarbij ook links en rechts wat geel uit.
Diegem ging vervolgens over tot wat extra risico, in een poging nog een punt uit de brand te slepen, maar werd in het zicht van het finale fluitsignaal definitief uitgeschakeld met het tweede doelpunt, dit maal met de kop, van Vanwelkenhuysen.
Nog geen conclusies na de eerste partij van deze competitie. Diegem kwam aardig voor de dag op bezoek bij een sterke tegenstander, maar moest evengoed zonder punten naar huis. Ergens een slijper lenen uit de pennenzak van herstartende scholier? Het puntje nog ietwat scherper…