Koninklijk Diegem Sport schudt even de spreekwoordelijke bescheidenheid van zich af en landt op de grens waar amateurs en profs tegen elkaar aanschurken. In een geweldig seizoen, gekenmerkt door durf, groei, regelmaat, fysieke paraatheid, wilskracht en teamgeest, en met aantrekkelijk en modern voetbal, streed Diegem lang mee voor de titel, moest het uiteindelijk genoegen nemen met een plek in de nacompetitie, en bouwde daarin de stunt compleet uit tot aan het gaatje.
Diegem moest in de eindronde twee keer uit spelen, naar Zulte en naar Zelzate, en de busrit doorheen het Vlaamse land werd ook twee keer gehinderd door te lage bruggen. Onze soliede buschauffeur Erik laveerde rond die obstakels, ik denk dat we zelfs ergens een stukje fietspad genomen hebben, en bracht de spelers telkens netjes op tijd bij het stadion… Het ligt in de details.
Vrijgeloot in de eerste ronde en na knappe winst op Jong Essevee veroverde Diegem de finaleplaats tegen KVV Zelzate. Zij pakten overtuigend de scalp van Jong KV Mechelen en van Racing Harelbeke en mochten het thuis proberen af te maken. Ook Nico Van Nerom en zijn staf dienden obstakels op hun weg op te ruimen. In de finale moest het zonder Michiels, dat was al langer geweten, maar ook sterkhouder De Koker viel ultiem uit. Labiad een rij naar achter en Honshoven op de flank, klaar.
Hoewel de snaren iets strakker gespannen stonden rolde Diegem het gebruikelijke recept uit. Met drie achteraan, hoge pressing en snel combinatievoetbal tegen het beest dat dit seizoen 70 doelpunten scoorde. Dat kon alleen maar kansen en spektakel opleveren en dat deed het ook. Zelzate domineerde het eerste kwartier en kreeg een eerste kansje met een schuin schot dat over ging. Dan was de eerste kans van Diegem, dat zich beetje na beetje langszij knokte, van een ander kaliber. Sulejmani knalde van buiten de rechthoek snoeihard tegen de dwarsligger. De wedstrijd ging op en neer, de infiltraties van de thuisploeg sneden diep en keeper Iglésias eiste een hoofdrol op. Eerst Avoki en wat later Habas raakten er alleen door maar Iglésias bleef knap overeind in de één-tegen-één situaties. Nog wat later zweefde hij een schot uit de bovenhoek.
Langzaam maar zeker kroop dit verloop in de Zelzaatse kopjes. Gemiste kansen worden immers cash betaald en dat bleek ook in deze eindrondefinale. Lokando wurmde zich op links tot tegen de achterlijn en leverde de perfecte voorzet af voor Deflem die de bal onhoudbaar voorbij keeper Van Rie kopte. Zelzate trapte vervolgens wat door de pedalen en Diegem kreeg een boost. Het tweede doelpunt hing even in de lucht en net toen de thuisploeg terug herstelde sloeg Diegem ijskoud toe. Nu was het Lokando zelf die het gaatje vond en via de binnenkant van de paal de bal tegen het net streelde. Met een propere 0-2 naar de kleedkamers, een beetje gevleid maar daarom niet minder verdiend. Dat er nog een berg werk te verzetten viel in de tweede speelhelft was ook wel duidelijk.
En zo geschiedde. Zelzate moest duwen en sleuren en Diegem moest zien overeind te blijven. Je voelde aan alles dat een derde definitieve treffer nodig zou zijn, want deze storm wakkerde alsmaar aan. Het mooiere voetbal van Zelzate moest wat wijken voor meer geforceerde aanvalsdrift, een beetje uit de comfortzone van KVV Zelzate. Met een handvol corners en nog meer verre inworpen werd de bal meteen in de brandhaard van de kleine rechthoek gedropt, en daar kreeg je een gevecht van jewelste tussen de torens van de thuisploeg en onze jongens. Elke bal bracht gevaar, maar Diegem gooide zich telkens genoeg in het duel om het vrij koppen of aanleggen te smoren. Iglésias ranselde nog wat ballen weg, en toen de goal toch gemaakt leek dook Hermans in de lijn van de bal en legde hiermee de conclusie neer: het gaat hier vandaag voor ons zijn! Bovendien liet Diegem niet na om nog aanvallend voor de dag te komen. Zelzate liet hier en daar wat ruimte liggen en daar kon Diegem wel degelijk de de snelle combinaties boven halen. Een paar ferme counters werden niet helemaal uitgespeeld, maar knaagden toch aan het geloof van de thuisploeg. De klok tikte en de buit was bijna binnen toen de vlam nog even oplaaide na een doelpunt van Youndjouen. Maar Diegem schudde neen, dit geven we echt niet meer weg!
Het laatste fluitsignaal van deze zinderende competitie 24-25 door ref Christophe Windels bracht alle Diegemse harten in extase. De vele meegereisde supporters die hun stek hadden genomen aan de overkant van de tribune deelden in het feestgedruis op en rond het veld. Dit geweldige team schrijft een prachtige pagina bij in het geschiedenisboek van K. Diegem Sport.
Het team op het veld, natuurlijk! Maar ook het bijzondere team van de staf. Met Nico Van Nerom al negen jaar aan het roer, maar zich ook richtend naar het team tot in de periferie van onze club. Naar de entourage, naar het bestuur, naar de jeugdtrainers, de vrijwillige medewerkers en naar de vele talentvolle jeugdspelers. We kunnen het niet laten, we tellen ze nog even: vandaag werd de finale gespeeld met vijf spelers uit de jeugdopleiding van Diegem in de basis, en nog een handvol op het wedstrijdblad.
Vijfentwintig jaar geleden plukten we de huidige missie van KDS uit de atmosfeer in de club. Zoek ze nog eens op, het gaat over opleiding en doorstroming en over de wens om trendsetter te worden vanuit de Vlaamse rand. Met onze groen-witte kleuren in de hoogste reeks van het amateurvoetbal kijken we even rond in Vlaams-Brabant en mogen we zeggen dat we die missie hebben waargemaakt.
Straks, als het stof gaan liggen is, zullen de uitdagingen voorliggen. Maar hey, nu is het tijd om te feesten!
WDB.
Diegém , ploeg van mijn hart 🪴
Freddy, jij ook bedankt voor je wekelijkse lijntje mentale brandstof voor het team. Het zit ‘m in de details!
Niet een gewone, maar een buitengewoon, formidabele , dikke dikke dikke proficiat, aan spelers , staf en iedereen die er aan meegewerkt heeft , om deze prestaties te verwezenlijken !