Het voetbalstadion van FC Duffel is niet meteen het gezelligste van Vlaanderen. De atletiekpiste errond noopt tot toekijken van op een afstandje en dan zie je wat er zich afspeelt zonder er helemaal “in” te zitten. Toch werd het zondagmiddag het toneel van een begeesterende Diegemse opvoering.
Zes maal achter elkaar hetzelfde verhaal brengen in een ander jasje, knaagt aan de geloofwaardigheid. Laat het ons maar toegeven, de pen was leeg. Dus richt ik mij met een gemeende merci richting Ali. En meteen ook richting de coaches en begeleiders van onze jeugdafdeling. Want ja, het is er weer eentje van ons…
Het verhaal begon zoals de vorige matchen. Even zoeken en tasten en dan met goed voetbal richting de doellijn van de tegenstander. Die lijn die gedurende weken een muur bleek voor onze jongens. Maar zondag werd die dus eindelijk gesloopt. Recuperatie van de bal, in een paar tikken via Benlouafi in de loop van Barkellil, en die schuift hem netjes langs een verbaasde Hofmans. Voetbal beloont met een goal, zoals het hoort, eindelijk.
Duffel probeerde te reageren, maar dat bleek veel moeilijker dan gedacht. Het leek erop dat Diegem eerder afstand ging nemen dan dat de thuisploeg zou gelijkmaken. Na de rust moet het er in de Duffelse kleedkamer gedonderd hebben, het hapje bleek veel taaier dan verwacht. Want ondanks de pech, toen Vertonghen erin kwam en meteen weer met een blessure naar de kant moest, kreeg Diegem het een kwartiertje moeilijker. De Duffelse gelijkmaker die aan de tweede paal werd binnen geschoven was het resultaat. Alles opnieuw te beginnen.
Maar kijk, Diegem herschikte, schudde het stof van de schouders en reageerde vlijmscherp. Geen zoveelste mooie combinatie dit keer. Een flinke gestrekte uittrap van Michiels recht door het centrum. Barkellil stak een voetje tussen verdediger en keeper, die maar niet konden beslissen wie de bal een haal zou geven. Dit maal de beslissende tik voor de thuisploeg, want het scenario werd nog verder gezocht dan dat van een film op VT4. De volle 1.66m van Barkellil scoorde zijn derde treffer met de kop, alstublief.
Een droomdebuut in de spits, het is het de hardwerkende Barkellil meer dan gegund. Rustige kerel, woont op een boogscheut van het Diegemse stadion, we zien hem nog de eerste dribbeltjes uit zijn te grote voetbalbroek schudden op de Diegemse jeugdvelden.
Terug naar de nuchtere realiteit. De technische staf zal wel bijtijds de voetjes op de grond prediken. Want Diegem staat nog altijd laatste, en één zwaluw maakt de lente niet. Maar het mag toch, eventjes genieten?
Eindelijk 😀 beloond , voor het voetbal dat we brengen 👍. Nu zondag er volle bak tegen aan en met een nieuwe overwinning, zullen we waarschijnlijk van de laatste plaats verlost zijn 😉