Op weg naar Sanremo.

Zondagochtend 23 maart was er al om 8 uur afgesproken in de kantine van Calenberg. Er werd namelijk veel schoon volk verwacht op de huldiging van erevoorzitter Guy Van Weyenberge en eresecretaris/penningmeester Herwig Van Laar.  Zo’n 450 broodjes werden belegd en samen met ander lekkers gepresenteerd in afwachting van een bonte verzameling oud-spelers, trainers en medewerkers, leden van het gemeentebestuur en vele vrienden van onze club. Ook de huidige kern en staf brachten een blitzbezoekje vooraleer af te zakken naar hun belangrijke opdracht in het Parkstadion. Op het verloop van de emotierijke feestelijkheden komen we later terug, want op een zondag draait het natuurlijk in de eerste plaats om voetbal.

Zaterdagmiddag nog in de luie zetel naar de Primavera gekeken en vol spanning geëindigd op het puntje van die zetel wanneer de drie tenoren van het huidige wielrennen naar Sanremo en hun apotheose flitsten. Het is wat oneerbiedig voor dit machtige schouwspel om een bruggetje te maken naar het drietal aan de kop van tweede nationale B, maar we doen het lekker toch.

Wie gaat het halen? De snelste, de beste, de slimste of die met de meeste mazzel? Niet te voorspellen, want zoals gezegd: op het einde van een kampioenschap gelden grillige wetten. Diegem moest de vorige weken wat terugschakelen en Rupel-Boom en KFC Houtvenne profiteerden. Maar kijk, op zaterdagavond schoven beide uit en moesten nagelbijtend over hun schouder kijken of Diegem naderde.

De Koker was er niet bij wegens schorsing en op het einde van de opwarming viel ook topscorer Sulejmani uit. Toch weer een behoorlijke klus voor de staf om dit op te vangen, al werd het snel duidelijk dat Diegem zich strijdbaar presenteerde. In de eerste speelhelft zagen we het voetbal van voor een paar weken terug opduiken en daar leek Pelt niet tegen opgewassen. Diegem combineerde geregeld door en over de Limburgers en dreef de druk gestaag op. Een handvol corners na elkaar zou het openingsdoelpunt inluiden. De Bouw  viseerde de eerste zone en Deflem kopte gezwind naar doel. De bal werd uit het doel gewerkt maar de grensrechter gaf meteen aan dat de bal over de lijn ging. Zuur voor de bezoekers maar na 20 flitsende minuten oververdiend voor de gretige thuisploeg.

Diegem was nog niet tevreden en bleef goed voetballen. Een voorzet vanop rechts vond niet meteen een medemaat maar Gody pikte de bal op links weer op en vond Lokando voor een één-tweetje. Met een heerlijke draaibal in de verste kruising toverde Gody de 2-0 op het bord. Toen beide ploegen halfweg de kleedkamers opzochten zagen maar weinig toeschouwers nog wat weggelegd voor de Limburgers.

En na een paar balwisselingen in de tweede helft, alle supporters waren nog niet op post, leek het helemaal game-over voor Pelt. Want Diegem veroverde de bal bij een inworp en er volgde meteen een snedige combinatie naar voor. Gueye snelde met de bal naar binnen, hield de tegenstand af en plaatste hem erg netjes in het hoekje, knappe goal!

Het doek viel dus definitief met nog een hele speelhelft af te werken… In dat feit sluimert wellicht onbewust de zorgeloosheid die de kentering inzet. Pelt ging een alles-of-niets spelen, een vierde treffer voor Diegem was in die periode meer waarschijnlijk, maar na 15 minuten versierden de bezoekers een penalty, die Gerritsen feilloos omzette. Weer hoop voor Esperanza natuurlijk en Diegem begon stilaan water te maken. Een scherpe Michiels hield het hoofd koel maar met nog tien minuten op de klok wist Belfaqir vanop 25 meter een vrijschop binnen te rammen en de vlam schoot in de pan. Pelt bestookte nu met opeenvolgende hoekschoppen het Diegemse doel maar tot een goal kwam het gelukkig niet meer. En dat was uiteindelijk ook dik verdiend.

Reken maar dat Diegem nog vier heroïsche matchen voor de kiezen krijgt! Volgende week is het al bloody Sunday met de volledige top-zes tegen elkaar. Onze eigen amateur play-offs dus… Super plezant toch?

WDB.

Foto’s – © Koen Merens