Het bericht kwam natuurlijk niet als een verrassing. Eenieder met wat gezond verstand voelde de bui al langer hangen. De competitie in alle amateurreeksen is definitief stopgezet, geen voetbal meer in de winter, geen voetbal in het voorjaar. Corona kampioen in 20-21! En de eindronden worden beslecht tussen de Britse, de Zuid-Afrikaanse en de Braziliaanse varianten tegen een selectie van de AstraZeneca’s, de Pfizer-BioNtechs, en de Moderna’s, pfff…
Beste supporters, we kunnen er best wat luchtigheid tegenover plaatsen. Wat baat het immers om slechtgezind in een hoekje te kruipen? Het gaat om voetbal, nietwaar? Een spelletje dat in normale tijden op het scherpst van de snee wordt gespeeld, met hoge adrenalinestoten en emotie, met euforie bij winst en verslagenheid bij verlies, de sublimatie van de oerinstincten van de mens. Maar in het licht van de miserie waarin vele mensen en hele sectoren in deze crisis beland zijn, is het spelletje zo onbeduidend als maar kan. Dat besef is een plicht van de bevoorrechten, diegenen die gezond mogen blijven, diegenen die de financiële schade minder moeten ondergaan.
De profvoetballers hadden in dat opzicht een ietsje beter hun best kunnen doen. Door bij voorbeeld in een vlaag van plots besef van verantwoordelijkheid hun motivatiekringetjes wat sneller achterwege te laten. Die kringetjes waarin ze voor de wedstrijd in mekaars aangezicht staan te brullen en te blazen, een feestje kortom voor een virus met goesting, verdwenen pas nadat er gedreigd werd met boetes en kaarten, tja… Wie kon nu ooit spontaan bedenken dat alle jonge gasten die hun op TV bezig zien, de volgende dag op school constant hun mondmasker moeten dragen en op veilige afstand blijven? Het had ouders en leerkrachten, als behoeder van die maatregelen, allicht hun pogingen wat beter ondersteund.
En natuurlijk missen wij ons voetbal. Niet alleen de wedstrijden zelf, maar nog feller de hele sociale beleving er omheen. De trainingen, de kameraadschap, de fysieke aanwezigheid, het aanslepen van frietjes of pizza’s na de training, het oeverloos gezwets bij het pintje aan de toog, hoe kan je dat verdorie zo erg missen?
De competitie is gestaakt, de rangschikking gewist (ah, we stonden zo netjes op de vijfde plek na de goede opening) en we starten straks kalender 21-22 met een maagdelijk wit blad. En dat brengt ons naadloos bij de volgende vraag: hoe slepen amateurclubs zich doorheen deze crisis, doorheen deze ongeziene wake-up-call? Als je de kranten openslaat lees je over chaos en faillissementen. Dat alles nu moet veranderen. Waar spelers getuigen van vergoedingen onder tafel, van vaste sommen per maand en huizen die afbetaald moeten worden met voetbalgeld, klinkt nu de kreet ‘besparen’. Het zal er best hier en daar zo dom aan toe gaan, al lijkt de ‘voetjes-op-de-grond’ politiek zich toch al enkele jaren door te zetten, en nemen allicht sommige getuigen hun dromen nog voor waarheid. Maar goed, clubs zoeken oplossingen, en daar zit een straffe vondst tussen: we zetten vanaf nu in op onze jeugd! Que?
KDS vaart enerzijds al jaren een realistische en voorzichtige financiële koers – en vooral ook eentje volgens de regels – maar maakt van kwaliteitsvolle jeugdopleiding en doorstroming naar de eerste ploeg al decennialang haar hoofdzaak. Alleen daardoor al slaagt KDS erin om in crisissituaties niet alleen het hoofd boven water te houden, maar ook om op dit mooie niveau te blijven meestrijden. KDS heeft om die reden ook een heel andere band met haar spelers weten op te bouwen. Een band van gemeenschappelijkheid, van gelijklopend belang en succes: als de club draait, draaien de spelers, en omgekeerd!
De keuze om met de jeugd te gaan werken is een schrale keuze als je ze maakt wanneer je financieel de bodem ziet, dan heb je de jeugd waarschijnlijk ook al die tijd verwaarloosd. Onze keuze is een visie en een leidraad, die er voor zorgt dat KDS jaar in jaar uit met een kern aantreedt die voor minstens 50% uit eigen jeugdspelers bestaat. In niets is besparing het motief, want kwaliteit in jeugdopleiding kost ook veel geld. Dat het geïnvesteerde geld later ook kan opbrengen heeft met het opgebouwde klimaat te maken en met de coach en zijn staf die jongeren uitdaagt en beter maakt. Kansen krijgen en kansen grijpen, een gegeven dat zichzelf in stand houdt. En wordt er tussendoor al eens eentje weggehaald, dan is dat even jammer, maar klopt de volgende op de deur.
Hoe stevig het huishouden ook in elkaar zit, De Corona-crisis laat ook in Diegem sporen na. Want uiteraard zijn er een pak inkomsten weggevallen die in normale tijden de break-even garanderen. De kantine blijft dicht, de jeugdtornooien dreigen weg te vallen, het mosselfeest – ons grootste evenement – zal wellicht niet kunnen doorgaan. Langs de andere kant heeft Diegem er alles aan gedaan om de trainingen van de jongsten in veilige omstandigheden te laten doorgaan, en dat wordt nu ook uitgebreid voor de ouderen die zich met z’n tienen in hun bubbel kunnen uitleven. Ver van het echte werk, natuurlijk, maar wel gezond voor lichaam en geest.
In dat opzicht is het hartverwarmend hoe we konden rekenen op alle trouwe fans die de beide take-away-evenementen, met veel creativiteit en enthousiasme in mekaar gebokst door een schare medewerkers, massaal gesteund hebben. Waarvoor een ferme virtuele knuffel en oprechte dank!
Nog even volhouden, er komen betere tijden…
proficiat aan de opsteller van dit verslag,mooi verwoord .
Proficiat aan bestuur en staf van onze ploeg. Hopelijk kunnen we volgend seizoen volop genieten van het spelletje.
Maar eerst genieten van wat vakantie …
Een “stille” supporter.